Liever kijkt men naar de onmiddellijke effecten van een behandeling, waarbij de rest wordt overgelaten aan het lot of aan het non sequitur.
Deze houding heeft een grote en ernstige impasse in de behandeling van ziekten aan het licht gebracht die blijkt uit het gebrek aan theorieën en perspectieven die een fysieke ziekte op een andere manier bekijken dan tot nu toe is gedaan en uit gedeeltelijke diagnoses waarin alleen plaats is voor pathogenetische analyses in een symptomatologisch, therapeutisch perspectief. Er moet daarentegen gekeken worden naar het hele individu, zowel naar de vitale dynamiek als naar de psychologische en spirituele thematiek, ook al zijn deze niet meetbaar.
Geest en lichaam zijn niet twee gescheiden gebieden die los van elkaar staan, maar twee verschillende zaken van dezelfde essentie die in gelijke mate verantwoordelijk zijn voor de gezondheid van een persoon.
Vanwege deze geslotenheid a priori van de orthodoxe geneeskunde leidt de noodzaak van een grondige vernieuwing ertoe dat wetenschappers en artsen steeds vaker een alternatieve positie innemen. Hiervan getuigt een ware bloei van teksten en getuigenissen die niet in de lijn liggen van wat de officiële geneeskunde voorschrijft, vooral voor wat betreft de oncologie waar sprake is van een steeds grotere staat van verwarring en berusting.
En juist op dit gebied is het duidelijk dat de geneeskunde faalt. Hierbij toont de symptomatologische aanpak zijn beperkingen en putten de medische theorieën zich uit in een doolhof van doodlopende steegjes.